Basic HTML Version
23
29
30
31
ήμασταν κρυμμένοι απ’ τον κόσμο. Με εξαίρεση τον πίσω τοίχο
του κλαμπ, ο υπόλοιπος χώρος γύρω μας ήταν ανοιχτός και
μόνο ένα τζάμι που μας έφτανε ως τη μέση μάς εμπόδιζε από
το να πέσουμε κάτω, στην πίστα. «Εντάξει λοιπόν. Άγγιξέ με
εδώ που είμαστε.»
Σήκωσε το ένα του φρύδι και χάιδεψε με το δάχτυλό του
την κλείδα μου, απ’ τον έναν ώμο μέχρι τον άλλον. «Τι ακριβώς
μου προτείνεις;»
Συνάντησα το παράξενα βαθύ βλέμμα του που έμοιαζε να
διασκεδάζει με τα πάντα γύρω του. Έδειχνε φυσιολογικός, α-
πόλυτα υγιής για κάποιον που με είχε ακολουθήσει μέσα σ’ ένα
ολόκληρο κλαμπ και μου είχε πει ωμά ότι ήθελε να μ’ αγγίξει.
Θυμήθηκα τον Άντι και το πόσο σπάνια –εκτός από τις φορές
που ήθελε να κρατήσουμε τα προσχήματα– ζητούσε το άγγιγ-
μά μου, τα λόγια μου, το
οτιδήποτε
δικό μου. Μήπως έτσι πή-
γαινε το πράγμα και με κείνον; Κάποια γυναίκα τον στρίμωχνε
σε μια γωνία, του δινόταν κι εκείνος έπαιρνε αυτό που ήθελε
πριν γυρίσει σπίτι σ’ εμένα; Στο μεταξύ, η δική μου ζωή είχε
γίνει τόσο μίζερη που με δυσκολία θυμόμουν πώς γέμιζα τις
ατέλειωτες μοναχικές νύχτες μου.
Ήμουν άπληστη αν τα ήθελα όλα; Μια φοβερή καριέρα και
μερικές τρελές στιγμές αραιά και πού;
«Πες μου ότι δεν είσαι ψυχοπαθής…»
Γελώντας έσκυψε και με φίλησε στο μάγουλο. «Εσύ με κά-
νεις να χάνω λίγο το μυαλό μου, κατά τα άλλα όμως, όχι, δεν
είμαι.»
«Εγώ…» ξεκίνησα να λέω κι έπειτα χαμήλωσα το βλέμμα.
Πίεσα με την παλάμη μου το στήθος του. Το γκρι πουλόβερ του
ήταν υπέροχα μαλακό –μάλλον κασμιρένιο. Φορούσε σκούρο
τζιν που εφάρμοζε τέλεια επάνω του. Τα μαύρα παπούτσια του
ήταν σε άψογη κατάσταση. Τα πάντα πάνω του ήταν σχολα-