Basic HTML Version
10
29
30
31
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο που μας περίμενε και η Τζούλια
άνοιξε τη σαμπάνια. Με την πρώτη διεγερτική, αφρώδη γου-
λιά, όλος ο κόσμος γύρω μου έμοιαζε να εξατμίζεται μέχρι που
γίναμε απλώς τρία κορίτσια μέσα σε μια λιμουζίνα που έτρεχε
σαν βολίδα πηγαίνοντάς μας να γιορτάσουμε μια νέα ζωή.
Κι εκείνο το βράδυ δεν θα γιορτάζαμε απλώς την άφιξή
μου στη Νέα Υόρκη: η Χλόη Μιλς θα παντρευόταν, η Τζούλια
είχε έρθει να μας επισκεφθεί και η Σάρα είχε μόλις χωρίσει κι
έπρεπε να ζήσει τη ζωή της.
Το κλαμπ ήταν σκοτεινό, εκκωφαντικό, γεμάτο κορμιά που
λικνίζονταν
−
στην πίστα, στους διαδρόμους, δίπλα στην μπά-
ρα. Η ντιτζέι έβαζε μουσική από το μικρό βάθρο της και οι α-
φίσες που ήταν κολλημένες τριγύρω υπόσχονταν ότι ήταν η
πιο προχωρημένη, η πιο καυτή ντιτζέι που είχε να επιδείξει το
Τσέλσι.
Η Τζούλια και η Χλόη έδειχναν να βρίσκονται στο στοιχείο
τους. Εγώ ένιωθα ότι μέχρι τότε είχα περάσει το μεγαλύτερο
μέρος της παιδικής και της ενήλικης ζωής μου σε ήρεμες, κα-
θωσπρέπει εκδηλώσεις. Τώρα θα έλεγε κανείς ότι είχα ξεφύγει
από τις σελίδες της γαλήνιας ζωής μου στο Σικάγο, για να βρε-
θώ στην καρδιά του νεοϋορκέζικου παραμυθιού.
Ήταν τέλεια.
Άνοιξα δρόμο σπρώχνοντας για να φτάσω έως το μπαρ
–με κατακόκκινα μάγουλα, μουσκεμένα μαλλιά και νιώθοντας
ότι είχα πολλά χρόνια να χρησιμοποιήσω έτσι τα πόδια μου.
«Παρακαλώ!» φώναξα, προσπαθώντας να τραβήξω την
προσοχή του μπάρμαν. Χωρίς να έχω ιδέα τι σήμαιναν όλα αυ-
τά, είχα ήδη παραγγείλει κοκτέιλ
υγρές ρώγες, αναδευτήρες