16
μου καριέρα. Προβληματισμένη, συνειδητοποίησα ότι δεν υ-
πήρχε τίποτε άλλο πέρα από αυτό.
Προφανώς η οικογένειά μου το είχε προσέξει, και για κά-
ποιον λόγο ο Τζένσεν έδειχνε να πιστεύει πραγματικά ότι ο
Γουίλ ήταν η μόνη λύση για να μη μείνω στο ράφι.
Εγώ πάντως δεν ήμουν και τόσο σίγουρη. Μάλλον το α-
ντίθετο.
Η κοινή προϊστορία μας ήταν ομολογουμένως πενιχρή, και
δεν αποκλείεται βέβαια να μη με θυμόταν καλά καλά. Ήμουν η
μικρή αδερφή, κάπου στο φόντο του πίνακα που απεικόνιζε
τις πολλές περιπέτειές του με τον Τζένσεν και τη σύντομη ε-
ρωτική του ιστορία με την αδερφή μου. Και τώρα του τηλεφω-
νούσα για να του ζητήσω –
τι
; Να με βγάλει έξω; Να παίξουμε
επιτραπέζια; Να μου μάθει πώς να…
Δεν μπορούσα καν να ολοκληρώσω τη σκέψη.
Σκέφτηκα για μια στιγμή το ενδεχόμενο να το κλείσω.
Να χωθώ ξανά στο κρεβάτι και να πω στον αδερφό μου να
πάει να γαμηθεί και να βρει κάτι άλλο να ασχοληθεί αντί να
προσπαθεί να βελτιώσει τη δική μου ζωή. Αλλά πριν προλά-
βω ν’ ακούσω ολόκληρο το τέταρτο κουδούνισμα, κι ενώ έ-
σφιγγα το κινητό μου τόσο δυνατά που ήμουν σίγουρη ότι το
σημάδι θα έμενε στο χέρι μου ως την επόμενη μέρα, ο Γουίλ
το σήκωσε.
«Παρακαλώ;» Η φωνή του ακουγόταν ακριβώς όπως τη
θυμόμουν, βραχνή και γεμάτη, αλλά ακόμα πιο βαθιά. «Παρα-
καλώ;» ρώτησε ξανά.
«Γουίλ;»
Ανέπνευσε κοφτά και αμέσως μετά άκουσα ένα χαμόγελο
να διαγράφεται στη φωνή του μόλις με φώναξε με το παρα-
τσούκλι μου: «Ζίγκι;»
