13
27
28
29
σωστά; Θα συνεχίσουμε να είμαστε ο Γουίλ και η Χάνα.
Θα συνεχίσουμε να είμαστε εμείς.»
«Εγώ ήδη αισθάνομαι διαφορετικά», είπε εκείνη και γλί-
στρησε τις άκρες των δαχτύλων της πάνω απ’ τα χείλη μου
όταν έκανα να διαμαρτυρηθώ, προσθέτοντας αμέσως: «Δεν
λέω πως είναι κάτι κακό. Εννοώ πως το νιώθω σαν κάτι πιο
βαθύ. Πιο σημαντικό. Πριν λίγο κοίταζα το σώμα σου και
σκεφτόμουν: ‘‘Ουάου, τι έχω να του κάνω όλη τη νύ-
χτα!’’ Τώρα κοιτάζω το σώμα σου και σκέφτομαι ‘‘Ουάου, τι
έχω να του κάνω και, Ω Θεέ μου, αν πάθει ποτέ κάτι και’’…»
«Χάνα. Ηρέμησε», ψιθύρισα, ενώ τα δάχτυλά της ήταν
ακόμα κολλημένα στα χείλη μου.
Πήρε βαθιά ανάσα και γλίστρησε το χέρι της στον λαι-
μό μου, σχεδόν σαν να ακολουθούσε μια γραμμή που θα
το οδηγούσε στην καρδιά μου. «Είμαι μόνο είκοσι πέντε
χρονών», είπε μετά από μια μακριά παύση. «Και ξέρω
πως η ζωή μου θα διαλυόταν αν σ’ έχανα.»
Η σκέψη αυτή ήταν σαν μαχαιριά στα σωθικά μου.
«Δεν πρόκειται ποτέ να με χάσεις.»
Εκείνη δεν είπε τίποτα, μόνο σχεδίαζε μικροσκοπικούς
κύκλους στο στήθος μου με την άκρη του δαχτύλου της.
«Έλα τώρα, Ροδακινάκι μου. Εδώ και καιρό ζούμε για
να φροντίζουμε ο ένας τον άλλο. Απλώς τώρα γίνεται πιο
επίσημο.»
Το δάχτυλό της ανέβηκε ξανά ψηλότερα και χάιδεψε
το κάτω χείλι μου. Το αίμα μου άρχισε να κυλάει πιο γρή-
γορα στις φλέβες μου.
«Σε φροντίζω;» με ρώτησε.
