18
27
28
29
της πρόβας της τελετής δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι είχε
χάσει γύρω στα δεκαπέντε κιλά από την τελευταία φορά
που τον είχα δει.
«Γυμνάζεσαι; Φαίνεσαι μια χαρά, ρε φίλε.»
«Παντρεύεσαι την αδερφή μου», μου είπε προσπερ-
νώντας με. «Σε παρακαλώ μη μου την πέσεις σήμερα.»
Γελώντας στράφηκα στον καθρέφτη για να δέσω τη
γραβάτα μου.
«Παντρεύεσαι», επανέλαβε σιγοσφυρίζοντας.
«Ναι, το ξέρω.»
Η Χάνα θα γινόταν σύζυγός μου. Στο εξής έτσι θα τη
σύστηνα στους άλλους.
Από εδώ η σύζυγός μου.
Η λέξη συνέχεια γύριζε μες στο μυαλό μου. Σύζυγος.
Ωραίο ακουγόταν. Σημαντικό. Μ’ έκανε να θέλω να την
ξαπλώσω στο κρεβάτι και να σκαρφαλώσω πάνω της, να
της το ψιθυρίσω ξανά και ξανά στο αυτί, να το χτυπήσω με
τατουάζ στις σκέψεις της.
Είσαι η σύζυγός μου, Ροδακινάκι.
Ο Τζένσεν με χτύπησε στον ώμο κι εγώ τινάχτηκα και
εγκατέλειψα το τρένο των σκέψεών μου. «Παντρεύεσαι,
Γουίλ.»
Γύρισα και τον κοίταξα, επαναλαμβάνοντας μ’ ένα α-
πορημένο χαμόγελο: «Το ξέρω, Τζένσεν.»
«Τη μικρή μου αδερφή.» Μισόκλεισε τα μάτια και συ-
νέχισε κουνώντας ελαφρώς απειλητικά το δάχτυλό του.
«Παράξενο δεν είναι;»
Την είχαμε ξανακάνει άλλη μια φορά αυτή την κουβέ-
ντα: τρώγοντας ένα βράδυ όλοι μαζί, όταν ο Τζένσεν μάς
