16
29
30
31
Είναι φανερό ότι δεν έπρεπε να είχα ακούσει τη συμβου-
λή μιας γυναίκας που είχε τέσσερα χρόνια να μπει σε αερο-
πλάνο. Συγκριτικά με μένα όμως, που είχα
έξι
χρόνια να πα-
τήσω το πόδι μου σε αεροδρόμιο, έμοιαζε πολύ πιο σοφή και
έμπειρη. Δεν έκανα ποτέ επαγγελματικά ταξίδια. Έπαιρνα το
τρένο με κατεύθυνση προς τα βορειοδυτικά για να πάω στην
Οξφόρδη και να δω τη Ρούμπι, και το τρένο με κατεύθυνση
προς τα νοτιοανατολικά για το Παρίσι, όταν θέλαμε με τον
Μαρκ μια απόδραση-αστραπή για να σκάσουμε στο φαγητό
και στο κρασί και να κάνουμε άγριο σεξ με φόντο τον Πύργο
του Άιφελ.
Σεξ. Χριστέ μου, αυτό κι αν θα μου έλειπε.
Προς το παρόν όμως υπήρχαν άλλα πράγματα που με α-
πασχολούσαν πολύ περισσότερο. Αναρωτιόμουν, για παρά-
δειγμα, αν εκείνη τη στιγμή, στις εννιά το βράδυ της Παρα-
σκευής, υπήρχαν περισσότεροι άνθρωποι στο αεροδρόμιο του
Χίθροου παρά σε ολόκληρο το Λονδίνο.
Μα καλά, κανένας δεν είναι στη δουλειά;
σκέφτηκα.
Προ-
φανώς δεν είμαι η μόνη που,
μια τυχαία Παρασκευή στα μέσα
Οκτωβρίου, χωρίς να είναι καν αργία, θέλει να αποδράσει από
την αφόρητη πλήξη της δουλειάς της, από το κεράτωμα του
γκομενιάρη…
«Προχώρα επιτέλους!» είπε θυμωμένα μια γυναίκα πίσω
μου.
Ξαφνιάστηκα, έτσι όπως στεκόμουν στην ουρά για τον έ-
λεγχο ασφαλείας βυθισμένη στις σκέψεις μου.
Έκανα τρία βήματα μπροστά και γύρισα και την κοίταξα.
«Ικανοποιηθήκατε τώρα;» τη ρώτησα ξερά ενώ στεκόμασταν
με την ίδια ακριβώς σειρά λίγα μόνο μέτρα πιο κοντά στον υ-
πάλληλο που έλεγχε τα διαβατήρια.
