17
29
30
31
Τριάντα λεπτά αργότερα βρισκόμουν στην πύλη αναχώ-
ρησης. Και είχα ανάγκη… να απασχοληθώ με κάτι. Το στομάχι
μου είχε γίνει κόμπος και δεν ήξερα αν ήταν επειδή πεινούσα ή
επειδή ήθελα να ξεράσω απ’ το άγχος μου. Όχι ότι δεν είχα ξα-
ναπετάξει με αεροπλάνο… Απλώς δεν το έκανα
συχνά
. Η αλή-
θεια είναι ότι στην καθημερινή μου ζωή αισθανόμουν πολίτης
του κόσμου. Επισκεπτόμουν συχνά το αγαπημένο μου κατά-
στημα στη Μαγιόρκα για να ψωνίσω φούστες. Σε όποιον πή-
γαινε ταξίδι στη Ρώμη μπορούσα να προτείνω μια λίστα με υ-
πέροχα καφέ. Στο Χίθροου όμως ένιωθα σαν το ψάρι έξω απ’
το νερό. Όλοι έδειχναν πολύ σοβαροί και απασχολημένοι. Κα-
νένας δεν χαζολογούσε ούτε μπλόκαρε τις πόρτες ή τις αποβά-
θρες όπως στο Μετρό, κανένας δεν στεκόταν στη λάθος πλευ-
ρά στις σκάλες, παρόλο που στο μυαλό μου το αεροδρόμιο έ-
πρεπε να είναι ένα πιο φιλικό μέρος –μια πύλη προς την περι-
πέτεια.
Προφανώς δεν ήταν. Έδειχνε πελώριο, αλλά ήταν ασφυ-
κτικά γεμάτο από κόσμο. Ο υπάλληλος στην πύλη εξόδου μάς
ενημέρωνε φωναχτά την ίδια στιγμή που ένας άλλος υπάλλη-
λος ακριβώς απέναντι έκανε παρόμοιες ανακοινώσεις. Στη
διάρκεια της επιβίβασης στο αεροσκάφος η κατάσταση ήταν
χαοτική, όταν όμως κοίταξα γύρω μου, κανένας άλλος δεν έ-
δειχνε την παραμικρή δυσφορία. Κοίταξα το εισιτήριό μου,
που το κρατούσα σφιχτά στο χέρι. Οι μαμάδες μου είχαν αγο-
ράσει εισιτήριο πρώτης θέσης –ήθελαν να με καλομάθουν, μου
είπαν– και ήξερα πολύ καλά πόσο τους είχε κοστίσει. Το αερο-
πλάνο δεν θα έφευγε χωρίς εμένα, έτσι δεν είναι;
Ένας άντρας ήρθε και στάθηκε δίπλα μου. Φορούσε ένα
κομψό σκούρο μπλε κοστούμι και καλογυαλισμένα παπούτσια.
Έμοιαζε να έχει μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση από μένα.
